Etappe 8 – Grande finale!! 110 km naar Landgraaf i

De start is om 9.00 uur en dat is raar…….. Elke dag om 7 uur of om half 8 gestart en nu 9.00 uur…. We helpen de begeleiders nog met opruimen want nu zijn we natuurlijk veel te vroeg klaar! We staan te popelen om te vertrekken, we gaan naar huis! Bij de start wordt Frans nog geintervieuwd, ook dit kun je weer terugzien op youtube.nl (tour for life etappe 8 2014).
Dan gaan we van start, we vrezen De Wanne, onze eerste klim maar deze begint direct 1 kilometer na de start dus de beentjes zijn nog koud. Het is zwaar! Pfff…. Stampen, want het stijgingspercentage is pittig. Na een korte afdaling beginnen we aan het echte werk. Ruim 800 meter ligt het stijgingspercentage boven de 11%, het doet niet veel onder voor de Alpen alleen is deze gelukkig niet zo lang. Boven aan de Wanne wacht het team op elkaar en gaan we samen verder met de wetenschap dat dit de ergste pukkel van vandaag was. De stemming is opperbest! We hebben de laatste koffiestop van deze week van Dieneke en Merel en de arm- en beenstukken kunnen weer uit. We gaan weer verder, nog 3 bergjes te bedwingen.
Op checkpoint 1 worden we weer warm onthaald. Nu is het nog maar 50 km.
Tjalf Pieter heeft een box mee en de muziek knalt eruit: We are coming home now, coming home now!!! We zingen mee en de rest gaat bijna vanzelf, lekker trappen. De laatste echte klim is de Vaalserberg vanaf de Belgische kant. Ik herken de omgeving van onze vakantie in juli/aug. en wordt er blij van. Ik zie de Vaalserberg al in de verte. De mannen moeten weer plassen maar ik stop nu niet, ik wil die berg op! Ik ga als eerste naar boven, bekend terrein en ik hoor getoeter en aanmoedigingen en applaus in de verte. De klim gaat heerlijk, wat een makkie denk ik nu (terwijl ik ‘m in juli nog best pittig vond…) Begeleiders van team Nijhof staan langs de kant en roepen en klappen. Bijna boven staan er ook mensen en kinderen. De kinderen steken hun hand uit en ik klap mijn hand ertegen aan! Ze vinden het geweldig en ik ook! Boven aan op de Vaalserberg wachten we op elkaar. Het laatste stukje nu.
Tussen 14.00 en 15.00 uur worden we verwacht op het verzamelterrein in Simpelveld. Vlak voor Simpelveld pakken we nog een terrasje, we zijn nog vroeg. Maar daarna willen we toch echt gaan. We komen aan in Simpelveld en worden daar ingedeeld in 11 groepen ieder met een motorbegeleider. Eén voor één vertrekken de groepen richting Landgraaf, wij als 10e groep, nog ongeveer 13 kilometer. Af en toe nog een behoorlijk klimmetje en vaak voel ik een hand in m’n rug van m’n teamleden die me nog even de berg op helpen! Geweldig!
Dan staan we voor het toegangshek van het finishterrein, ietwat zenuwachtig, dit is het, hier wacht iedereen op ons, hier is de finish, het komt nog niet helemaal binnen…… Maar dan mogen we vertrekken. We rijden de baan op en zien meteen al die mensen, we moeten een driekwart ronde nog naar de finish. We proberen naast elkaar te rijden maar de baan is net te smal. Dan zie ik mijn moeder en mijn schoonzus Sienie, slik, we zwaaien en lachen.
Nu rijden we 5 aan 5 met de armen op elkaars schouder. Wat een mooie finish! Onder de boog door en dan is het klaar!
Ik zoek nog meer familie, Geert, begeleiders, maar ik zie ze niet, zoveel mensen….
Dan moeten we stoppen en krijgen we een felicitatie van de organisatie en een mooie medaille als herinnering. Dan zoeken we onze familie en bekenden op. Gelukkig vinden we ze snel. Esmée en ik vallen eerst Geert in de armen, we staan even te snikken, van blijdschap! En dan pa en ma (opa en oma) Okko en Sienie, Bina en Bert en de begeleiders Dieneke, Merel, Anouk, Theo en Christine. We krijgen bloemen en kadootjes en we zijn zo blij dat we er zijn en dat we zo’n warm onthaal krijgen. Ook van Hielkje, de vrouw van Ben, krijgt iedereen nog bloemen. Onze captain John heeft speciaal voor ons een plek geregeld in een voetbalkantine op 1 kilometer. Hier kunnen we ook heerlijk douchen en de begeleiders pakken de auto’s in voor de terugreis naar Den Helder. Als we lekker gedoucht zijn drinken we nog gezamenlijk wat en krijgt iedereen een heerlijk stuk Limburgse vlaai. Zo kunnen we ook nog even lekker met elkaar kletsen, prima geregeld! Captain John houdt nog een laatste emotionele speech maar dan is het toch tijd om te gaan en we nemen uitgebreid afscheid van iedereen en we vertrekken richting Den Helder.
Het was een fantastische ervaring om dit mee te maken, heel bijzonder om het werk van artsen zonder grenzen zo te kunnen steunen, ook bewondering voor deze organisatie. Ik wil graag alle teamleden bedanken voor hun steun en support het waren stuk voor stuk enorme kanjers, vrienden voor het leven! Een speciaal bedankje voor John, onze captain, hij heeft het allemaal in goede banen geleid en heeft zich enorm ingezet om dit voor ons allen tot een goed einde te brengen, respect! Ook waren de begeleiders Theo, Anouk, Dieneke, Merel, Christine en Geert van onschatbare waarde. Wat zij allemaal gepresteerd hebben deze dagen mag ook een topprestatie heten! Anouk verdient ook een extra pluim voor elke avond weer masseren! Ook wil ik mijn lieve dochter Esmée bedanken, zij gaf mij het laatste duwtje om mee te doen; "mam, dit gaan we samen doen! we gaan trainen!" Once in a lifetime ! Esmée je bent een kanjer, ik hou van je XX.
Tot slot bedank ik nog graag onze sponsoren voor hun steun, met name autobedrijf Groet voor het beschikbaar stellen van de bus, lieve familie en vrienden voor hun medeleven , betrokkenheid en steun en geldelijke bijdragen en de bedrijven voor hun steun en geldelijke bijdragen. Wij hebben artsen zonder grenzen een duwtje in de rug kunnen geven mede dank zij jullie en wij hebben de prestatietocht Tour for Life volbracht. Het was geweldig! DANK!