Etappe 2, Koninginnerit
Blijf op de hoogte en volg Ellen
01 September 2014 | Frankrijk, Lathuile
Dag 2, de Koninginnerit van Bourg d’Oisans naar het meer van Annecy.
160 km, 4200 hoogtemeters.
Half 6 de wekker, 6.00 uur ontbijten, 7.00 uur starten. Het is nog koud maar het wordt zonnig weer. We rijden in een treintje richting de 1e klim, Col de la Croix de Fer (2067 m) van de buitencategorie. De rit er naar toe is toch ook al behoorlijk klimmen. Maar dan begint de echte klim. 28 kilometer maar liefst en het begin is al behoorlijk steil. De groep valt al weer snel uiteen. Herbert steunt weer John, wat een topper! Edwin ligt ook nog achter me en de rest ligt voor me. Ik probeer m’n ritme te vinden van ademhaling en cadans. Het lukt en af en toe haal ik ook nog renners in, dat geeft weer moed. Na ongeveer 10 km is het minder steil, even op adem komen, het windjasje kan uit, de arm- en beenstukken blijven nog even aan.
De grootste verassing moet dan nog komen, de "cascade".
Door een aardverschuiving is een aantal jaren geleden de weg voor een groot deel volledig weggeslagen en heeft men de weg moeten omleggen via een andere bergwand.
Dit betekent, eerst steil naar beneden en vervolgens nog steiler omhoog om weer op dezelfde bergwand uit te komen. Na dit obstakel loopt de weg door richting het volgende stuwmeer.
Inmiddels zijn de bomen vervangen door weides en rotsen. Ik stamp maar weer door, de omgeving is prachtig maar we krijgen meer last van de (tegen)wind. Opeens heb ik geluk, ik kan aansluiten bij het team de Holterberg Toppers die na een pauze weer opstappen. Wat fijn! Ik kan nu uit de wind fietsen bij de mannen. De sfeer in deze groep is top! Zingen; oehoeoerend hard kwamen sie doar aangescheurt…. En vaak vragen; gaat het nog achter?? Fijn! Ook proberen we wat te kletsen maar je hebt je adem ook nodig voor de klim, maar af en toe lukt het. Er wordt ons moed ingepraat door de kopman, nog zoveel km te gaan geeft hij regelmatig door. Dan moeten we toch stoppen; een kudde schapen loopt over de weg en we moeten ze even voor laten gaan, ze komen ons tegemoet. Geweldig! We staan midden tussen de schapen! Genieten!
Dan stappen we weer op, rechts van ons nog een meertje, de top komt steeds dichterbij, nog even doorzetten. Draaien met de pedalen, stampen, hou je cadans, hou het wiel….. en dan is daar de top! Met het ijzeren kruis! Ik zie Esmee bij het checkpoint! We zijn blij dit weer gehaald te hebben en wat een fantastisch uitzicht! Besneeuwde toppen, prachtige vergezichten! Plotseling een camera voor onze neus. Moeder en dochter worden geintervieuwd ! (bekijk het maar op You Tube, Tour for life 2014 dag 2). Even wat eten op het checkpoint; mueslibol, ontbijtkoek, appel, banaan, sinaasappel, bidon vullen, jasjes aan. Edwin komt ook binnen en dan gaan we toch verder, we moeten een klein stukje dalen en dan rechts af, in dat stukje komen we John en Herbert tegen, nog klimmend……. John heeft het zwaar… we dalen verder richting La Chambre, volgens mij van de Glandon af, mooie afdaling dat wel! Edwin, Esmée en ik blijven nu redelijk bij elkaar. Als we beneden zijn zien we op een parkeerplaats Dieneke en Merel. We krijgen een pastasalade! Heerlijk! Als John en Herbert aankomen besluit John (heel verstandig) dat hij de Madelaine niet op gaat. We vertrekken met het 1e groepje alsvast naar de Madelaine, de sterke halen ons toch wel weer in. 18 km steil omhoog zo’n beetje tussen de 7 en 9% en weinig plekken waar je tot rust kunt komen. Esmée, Thom en Tjalf wachten regelmatig op mij. Even stoppen in de schaduw is heerlijk. Later rijdt Edwin mij achterin. We rijden samen verder en in een bocht staat Esmee weer te wachten. Met z’n 3- en leggen we het laatste zware stuk af. Ook hier hebben we weer last van de wind. Nog even een laatste stop bij een Artsen zonder Grenzen auto. Een vrijwilliger praat nog even met ons. Hij geeft ons een tip; we kunnen ook om de laatste klim heen rijden ( de Tamie). Dit is qua kilometers even ver maar redelijk vlak lang een rivier vanuit het dorp Albertville. We houden het maar in gedachten, het klinkt verleidelijk, niet meer klimmen maar heerlijk uittrappen langs de rivier……
We zijn dan eindelijk op de top van de Madelaine! Wat hoog! En weer een prachtig uitzicht, gauw weer foto’s maken, eten en weer door, afdalen maar weer! In Albertville staan Dieneke en Merel weer met de bus. John is er ook bij, hij is weer een beetje bijgekomen. Als het team compleet is bespreken we de alternatieve route. Alleen Herbert, Tjalf en Ben willen de Tamie nog op. De rest, inclusief John, kiest voor de rivierroute, het is al zo laat….. en we zijn moe.
De groep splitst zich. We rijden heerlijke over een mooi fietspad, het is nog 30 km naar de camping. Om 18.40 uur arriveren we moe maar voldaan op de camping. De tenten staan al weer klaar. Gauw douchen en dan eten, nog even de fietskleding wassen en voorbereidingen voor de volgende dag treffen. En dan maar weer slapen. Wekker weer op half 6……….. zzzzzzzzzzzzzzz
160 km, 4200 hoogtemeters.
Half 6 de wekker, 6.00 uur ontbijten, 7.00 uur starten. Het is nog koud maar het wordt zonnig weer. We rijden in een treintje richting de 1e klim, Col de la Croix de Fer (2067 m) van de buitencategorie. De rit er naar toe is toch ook al behoorlijk klimmen. Maar dan begint de echte klim. 28 kilometer maar liefst en het begin is al behoorlijk steil. De groep valt al weer snel uiteen. Herbert steunt weer John, wat een topper! Edwin ligt ook nog achter me en de rest ligt voor me. Ik probeer m’n ritme te vinden van ademhaling en cadans. Het lukt en af en toe haal ik ook nog renners in, dat geeft weer moed. Na ongeveer 10 km is het minder steil, even op adem komen, het windjasje kan uit, de arm- en beenstukken blijven nog even aan.
De grootste verassing moet dan nog komen, de "cascade".
Door een aardverschuiving is een aantal jaren geleden de weg voor een groot deel volledig weggeslagen en heeft men de weg moeten omleggen via een andere bergwand.
Dit betekent, eerst steil naar beneden en vervolgens nog steiler omhoog om weer op dezelfde bergwand uit te komen. Na dit obstakel loopt de weg door richting het volgende stuwmeer.
Inmiddels zijn de bomen vervangen door weides en rotsen. Ik stamp maar weer door, de omgeving is prachtig maar we krijgen meer last van de (tegen)wind. Opeens heb ik geluk, ik kan aansluiten bij het team de Holterberg Toppers die na een pauze weer opstappen. Wat fijn! Ik kan nu uit de wind fietsen bij de mannen. De sfeer in deze groep is top! Zingen; oehoeoerend hard kwamen sie doar aangescheurt…. En vaak vragen; gaat het nog achter?? Fijn! Ook proberen we wat te kletsen maar je hebt je adem ook nodig voor de klim, maar af en toe lukt het. Er wordt ons moed ingepraat door de kopman, nog zoveel km te gaan geeft hij regelmatig door. Dan moeten we toch stoppen; een kudde schapen loopt over de weg en we moeten ze even voor laten gaan, ze komen ons tegemoet. Geweldig! We staan midden tussen de schapen! Genieten!
Dan stappen we weer op, rechts van ons nog een meertje, de top komt steeds dichterbij, nog even doorzetten. Draaien met de pedalen, stampen, hou je cadans, hou het wiel….. en dan is daar de top! Met het ijzeren kruis! Ik zie Esmee bij het checkpoint! We zijn blij dit weer gehaald te hebben en wat een fantastisch uitzicht! Besneeuwde toppen, prachtige vergezichten! Plotseling een camera voor onze neus. Moeder en dochter worden geintervieuwd ! (bekijk het maar op You Tube, Tour for life 2014 dag 2). Even wat eten op het checkpoint; mueslibol, ontbijtkoek, appel, banaan, sinaasappel, bidon vullen, jasjes aan. Edwin komt ook binnen en dan gaan we toch verder, we moeten een klein stukje dalen en dan rechts af, in dat stukje komen we John en Herbert tegen, nog klimmend……. John heeft het zwaar… we dalen verder richting La Chambre, volgens mij van de Glandon af, mooie afdaling dat wel! Edwin, Esmée en ik blijven nu redelijk bij elkaar. Als we beneden zijn zien we op een parkeerplaats Dieneke en Merel. We krijgen een pastasalade! Heerlijk! Als John en Herbert aankomen besluit John (heel verstandig) dat hij de Madelaine niet op gaat. We vertrekken met het 1e groepje alsvast naar de Madelaine, de sterke halen ons toch wel weer in. 18 km steil omhoog zo’n beetje tussen de 7 en 9% en weinig plekken waar je tot rust kunt komen. Esmée, Thom en Tjalf wachten regelmatig op mij. Even stoppen in de schaduw is heerlijk. Later rijdt Edwin mij achterin. We rijden samen verder en in een bocht staat Esmee weer te wachten. Met z’n 3- en leggen we het laatste zware stuk af. Ook hier hebben we weer last van de wind. Nog even een laatste stop bij een Artsen zonder Grenzen auto. Een vrijwilliger praat nog even met ons. Hij geeft ons een tip; we kunnen ook om de laatste klim heen rijden ( de Tamie). Dit is qua kilometers even ver maar redelijk vlak lang een rivier vanuit het dorp Albertville. We houden het maar in gedachten, het klinkt verleidelijk, niet meer klimmen maar heerlijk uittrappen langs de rivier……
We zijn dan eindelijk op de top van de Madelaine! Wat hoog! En weer een prachtig uitzicht, gauw weer foto’s maken, eten en weer door, afdalen maar weer! In Albertville staan Dieneke en Merel weer met de bus. John is er ook bij, hij is weer een beetje bijgekomen. Als het team compleet is bespreken we de alternatieve route. Alleen Herbert, Tjalf en Ben willen de Tamie nog op. De rest, inclusief John, kiest voor de rivierroute, het is al zo laat….. en we zijn moe.
De groep splitst zich. We rijden heerlijke over een mooi fietspad, het is nog 30 km naar de camping. Om 18.40 uur arriveren we moe maar voldaan op de camping. De tenten staan al weer klaar. Gauw douchen en dan eten, nog even de fietskleding wassen en voorbereidingen voor de volgende dag treffen. En dan maar weer slapen. Wekker weer op half 6……….. zzzzzzzzzzzzzzz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
